Ահա և եկել են մեր վերջին օրերը միասին։ Մենք ավարտել ենք ավագ դպրոցը։ Մենք արդեն ուսանողներ ենք ։ Մենք արդեն ունենք նպատակ եւ ուժեղ հավատ հաջողության մեջ, կայուն հույս պայծառ ապագա ունենալու մեջ եւ ունենք ամենքս գայթակղության քարերով անհատական ճանապարհ դեպի մեր ընտրած մասնագիտության:

Առավոտ էր։ Բոլորը արդեն դպրոցում էին։ Տղաները վերնաշապիկով ու փողկապներով եւ աղջիկները գեղեցիկ զգեստներով պատրաստ էին պարել վալս միասին. Որոշ ծնողներ երջանկության արցունքներ էին թափում, ուսուցիչները հպարտանում էին իրենց ապագա ուսանողներով և անընդհատ նկարահանում էին նրանց ելույթներն ու երգելը ։ Ծրագրում, սակայն, ոչ միայն վալս էր. մենք երգեր էինք երգում ՝ Խորոտիկ մայրո, Iմ ջան Երևան, Երևանը մենք ենք. մենք պարում էինք ՝ Յարխուշտա, Ռոստամ Բազի, Hետ ու առաջ, Իշխանաց…

Մեզ ասում էին, որ մեզ Հայաստանի տարբեր անկյուններ կուղարկեն որպես վերջին եռօրյա արշավ։ Բայց այն, թե ուր են մեզ ուղարկում են, և որ մենք այնտեղ տեսնում ենք, ոչ ոք կանխագուշակել չի կարող. Ընկեր Հայարփիի եւ ընկեր Ազնիվի խումբը, որտեղ ես էլ եմ եղել, ուղարկել էին Դիլիջան ։

Դժվար էր նոր մարդկանց համար բացվել, հատկապես մեր վերջին արշավին, և հատկապես երբ հասկանում ես, որ Դիլիջանում դուք երեք օր եք, իսկ հետո արդեն հնարավոր է ՝ չեNք տեսնի։ Բայց դուրս եկավ և լավ կողմը, մենք փորձում էինք ավելի քիչ նեղանալ միմյանցից և ավելի շատ ծիծաղել և ուրախանալ:

Կային շատ գեղեցիկ վանքեր; բնությունն այնքան լավն էր, որ ուզում էիր մի քար, մի պատառ քեզ հետ վերցնել տուն; թռչունները երգում էին, մեր հյուրատան այգու տանձենին կաղնու նման հաստ և մեծ էր աճում, զբաղեցնելով այգու կենտրոնական մասը;բացի այդ, այգում /Lilium bulbiferum/ տեսակի ծաղիկներ էին աճում; բարդիները, որոնք շրջափակում էին տունը, սպիտակ փափկամազով պատված սերմերը տարածում էին ամենուր:

Վանքերը, որոնք ես հիշատակեցի, Գոշի վանքն էր, Աղավնավանքը, Ձուղթակ վանքը; նաև լճերը և գետերը ՝ Գետակ, Պարզ լիճ… (Nերեցեք մյուսները չեմ հիշում):

Մեր երեք օրերը լի էին զրույցներով և խաղերով, հետաքրքիր բաներով, որոնք մենք իմացանք միմյանց մասին ։

P.S ։ մենք Չիպս և «Դոշիրակ» էինք գնում ՝ ուսուցիչներին շփոթության մեջ գցելով, թե ինչպես ենք մենք նման բաներ ուտում ։

Հիմնականում ես շատ եմ գրում և պատմում, բայց հիմա շատ եմ տխրել, որ այլևս գուցե չեմ ճանապարհորդելու Արատես, Տավուշ, Դիլիջան…

Ես ցանկանում եմ, որ դուք մի պահ պատկերացնեք ձեզ մեր կողքին, տեսնեք մեր ուրախությունը և ՞՞քայլեք՞՞ մեր հետ Դիլիջանով՝ մեր վերջին միասնական խմբով այցելած վայրով:

Zorats-Karer ( Armenian ** Զորաց Քարեր  — stones of warriors , stone army ) or Karahunj  ( Armenian ** Քարահունջ  — singing stones ) is an ancient megalithic complex located on a mountain plateau at an altitude of 1770 meters above sea ​​level , in the Syunik region of Armenia, three kilometers north of the city of Sisian . 

The complex consists of many large standing stones, some of which have circular holes in their upper part. It is a Historical and cultural reserve since 2009. 

The complex was located next to a Bronze Age settlement, to which it belonged. According to popular legend, a military leader is buried in a dolmen, and his soldiers are buried under detached stones: hence the name: «military stones».

For the first time, archaeologist O. Khnikyan and astronomer E. Parsamyan spoke about the astronomical purpose of the monument in the 1980s.

In 1985, Elma Parsamyan connected the complex with the village of Karahunj, located in the same district of Zangezur . The name of the village was divided into parts «kara» (stone) and «hunj» (bouquet)***( punj in armenian), and a parallel was drawn with the name Stonehenge in view of the external similarity of objects and the alleged astronomical purpose .

29 kilometers east of the complex, near the town of Goris , there is the eponymous village of Karahunj, 80-90 kilometers to the north-east.   In Nagorno-Karabakh, there are 2 more villages with the same name. The name Karahunj (Քարահունջ) consists of two Armenian words «kar» that is «stone» and «hunj» (հունջ) or «hunch» that is «voice», «echo», «sound». 

Actually the name «Karahunj» can be translated as «talking stones». Armenian historian Stepanos Orbelian in his work “History of Syunik ” (XIII century) mentions the village of Karunj <?> near the city of Syunik / modern Sisian. This name is translated from Armenian as “stone treasure” or “fundamental stones”

Ես առաջ սովորում էի 56 Ստեփան Զորյանի անվան դպրոցում: Ավարտելուց հետո, ես փոխվեցի Զեյթունում գտնվող Եվրոպական քոլեջ:
Այնտեղ ես երկար չմնացի: Ցավոք, իմ դասարանցիներից մի քանիսն էին ինձ հոգեհարազատ: Միգուցե դա էր պատճառը, որ դասերը շատ միանման էին անցնում: Սակայն ես չուզեցի դրան հարմարվեմ և, ինչպես ասում էր իմ մի լավ ընկերը, ՙՙհոսանքի ուղղությամբ լողացող ձկների մեջ ջրվեժի վրայով թռչող սաղմոնն՚՚ էի:
Եվ ահա՝ ես ուրիշ դպրոցում էի: Առաջին իսկ օրվանից ինձ զգում էի, ամկեղծ ասած, ազատ արձակած թրջնի պես՝ տարածքը ավելի մեծ էր, առաջին հարկում մարմարյա սրահ կար (ես այնտեղ պարել եմ Մայքլ Ջէքսոնի մնան =D), պարադահլիճ, մեծ դահլիճներ մարմնամարզության, տեկվանդոյի, բասկետբոլի և անգամ սուսերամարտի դասերի համար:
Ինձ համար հաճելի անակնկալ էր ՙՙՄուտք ճամբար՚՚ նախագիծը: Այն նրանով ներկայացնում էր 3օրյա ճամփորդություն դասատուների կողմից ընտրված տեղերով Հայաստանի տարածքի մեջ և տարածքից դուրս:
Մեր առաջին վայրն էր Այգեձորը: ՙՙՄեր՚՚ նկատի ունեմ մեր եռյակի՝ Լիանա Մելքոնյան, Լուսինե Խաչատրյան (առաջ այդ դպրոցում սովորող) և ես: Մեր եռյակի հետ միասին գալիս էին նաև շատ ուրիշ սովորողներ և այնպիսի հրաշալի և հետաքրքիր ուսուցիչներ ինչպես Իրինա Ապոյանը, Աննա Երիցյանը և Վարդան Կարապետյանը: Մենք գնում էինք սարեր՝ լսելու անհնարին պատմական փաստեր ընկեր Վարդանից, երթեվեկում էինք գյուղեր՝ երգելու հարազատ և նույն ժամանակ հեռու ժողովրդական երգեր ընկեր Աննայի հետ, գալիս էինք հյուրատուն՝ թեև հոգնած, բայց ուրախ, գալիս էինք նստելու տաք բուխարու շուրջ, անեկդոտներով և պատմություններով փոխանակվելու, ածխի վրա կարտոֆիլ տապակելու և համտեսելու և այլ հաճելի բաներ անելու համար: Ապա, բաժանելով սենյակները տղամարդկանց և կանանց միջև, մինչև ուշ գիշեր քարտ էինք խաղում, խոսում, ըմպելիք և չիպսեր տալիս սենյակից սենյակ, երաժշտություն լսում, ծիծաղում և, բոլորին բարի գիշեր մաղթելով, փաթաթվում տաք ծածկոցի մեջ, կամ մտնում քնապարկի մեջ, և սպասում ուրախ և երբեք առաջվանին չնմանվող առավոտյան:
Մի օր, ընկեր Աննան նկատեց, թե ես ինչպես եմ սեղանից նրբերշիկի և պանրի կտորներ տանում բակում ինչ-որ ծայր և հարցրեց.

• Այդ ո՞ւմ համար է: Էտ ի՞նչ էս անում:
• Մի փոքրիկ ձագի մոտ եմ տանում:
• Ձագի՞:
• Այո: Շատ սոված է երևում:
  Մենք դուրս եկանք և կատվի ձագուկը, մրսած և փոքր, իմ ոտքերի մոտ կծկվեց՝ ջուր և միս խնդրելով: Ես նայեցի նրան և ապա ընկեր Աննային, ով նույնպես դուրս եկավ, ապա ընկեր Իրինային, ով ոչինչ չասաց, այլ ընդամենը ժպտաց, ծիծաղալով.
• Ամեն ինչ պարզ է քեզ հետ, ՙՙԿատվասեր՚՚:
  Մինչև հիմա նա ինձ այդպես է անվանում: Դա հաճելի է =)

Մեր հաջորդ նպատակակետը Արատեսն էր: Առաջին օրը շոգ էր, տաք, թեթեվ քամիով: Արևը բարձր էր, թռչունները երգում էին, թաց քարերի մամուռը օդին տալիս էր հատուկ բույր: Ավտոբուսի կանգնեցման վայրից ոչ հեռու պետք է լիներ մեր կացարանը, բայց տունն ու քնելու տեղը և դրանում գտնվող խոհանոցը կոտրված էին և չէին վերանորոգվում:
Մենք ստիպված էինք իջնել նեղ արահետի լանջով ՝ տրորված հալված ձյան մեջ: Սայթաքուն էր, պայուսակները ծանր էին, ուղևորությունից հետո ոտքերը թույլ էին, և մենք դեռ հեռու էինք:
Այդ ժամանակ, բոլոր աղջիկները և ես նայեցինք ուսուցիչներին, նայեցինք տղաներին և, թողնելով նրանց վրա մեր ճամպրուկները և պայուսակները, արագ քայլով անցանք առաջ:

Մեր գործերը, սկզբում, սովորականից առանձնապես տարբեր չէին՝ արթնանալ յոթին, ուտելիք պատրաստել, նախաճաշել, ձեռքի ուղեբեռ հավաքել, ջուր և խորտիկներ վերցնել և այլն, և այլն …
Բայց ամեն ինչ փոխվեց ընդամենը մեկ երեկո, ընդամենը մեկ գիշեր. Մենք լսեցինք մեր պատուհանների ետևում ձնաբքի սուլոցը, տեսանք, թե ինչպես է ջրի խողովակների և նկուղի ամբողջ ջուրը սառել: Բուխարիում վառված կրակը շատ աղոտ ջերմություն ուներ, և բոցը սարսափելի անկայուն էր `-14 ցելսիուս ջերմությամբ գիշերվա համար սարի լանջին գտնվող գյուղում:

Լուսինեն, ես, մեկ այլ աղջիկ և Լիաննան մեկ սենյակում էինք. Լուսին և ես իրար հետ կծկված, Լիաննան երեք տակ ծածկոցներով, իսկ աղջիկը՝ կրակին հետեվելուց քուն էր մտել: 

Եկեք համաձայնենք, որ դա մեզ չեր խանգառում լավ ժամանակ անցկացնել, այն էլ երբ ընկերներով էինք: 

Սակայն, կես տարի հետո, պատճառը չբացատրելով, Լուսին գնաց:

Նոր կիսամյակում մեզ միացան մի խումբ բարի և լավ ընկերներ՝ Վեռա Նարիմանյանը, Ալեն Ավետիսյանը, Վիվիան Ղարիբյանը; Վայոց ձորում ճամբարից հետո՝ Էվա Սադոյանը, Անի Հակոբյանը, նրա ընկերուհի Մագան, ծանոթացանք Վիվիի շատուշատ ընկերների հետ և, եկեք տեսեք, որ 2019 ից 2021 թիվ միասին էնք =D:

Երկար-երկար կարող եմ դեռ պատմել, սակայն ժամանակ ընդհանրապես չմնաց… Արդեն մայիսում մենք ասում էնք ՙ՚ցտեսություն՚՚ , իսկ հուլիսին ընդմիշտ մնում միմյանց մտքում, սրտերում և միասնական վերջին պահերը պահպանած նկարներում…

Ցտեսություն և անչափ շնորհակալություն Ձեզ ուսուցիչներ և ընկերներ, և Քեզ՝ դպրոց:

Անչափ սիրով, Մարգարիտա:

I can tell many stories, but I found just some pictures from our hiking moments and my friends. All else I want you to imagine…

We were in the school — Liana Melkonyan, Lusine Khachatryan and me.

We just met and we were happy to hear from Miss Lusine, that we three are in the group, going camping in Aygedzor. It was my first day being introduced to all and meeting Miss Anna and Miss Irina. We had sleeping bags, food, matches, first aid, medicine, water, warm clothes, all the other things that you’ll need when hiking and great enthusiasm. Spending time around fire and telling each-other different stories, sitting all together refusing to sleep until break of dawn, playing with cards, joking and laughing, we didn’t notice how the three days given us to be abroad passed…

Not a long time after that, back at school with a few new friends — Vivian Gharibyan, Alen Avetisyan, Vera Narimanyan — we shared funny, sweet and even favorite moments.

Oh! I remembered how Liana wanted to knock me out of the camping club, saying I’m «forever asleep» whenever I promised to stay awake with rest of guys!

And she, Vi and Lucy said they got scared I might stab them, when I reached my hand out for handshake, cause of the way I did that the first time we met!

Then I met Gevor, Dave Grigoryan, Sofi, Ani Zmoyan and many more.

I unfortunately lost best part of videos and pictures of out time in Arates with our first trio, when my file flesh malfunctioned… But here are some from Vayots Dzor/ Her-her!

It was really beautiful and incredible. The forests on the hills and eternal ice on the tops of mountains, the fields of grapes, wheat and grains, the mount Ararat being seen from some angles on the highway we rode through — all that views being underlined and consecrated by folk songs, and sun brightly shining ,as if right above it all, was breathtaking!

And of course some heartwarming pics!

Wait! Did I tell you we saw a Mantis?

I forgot to say!

I once (actually twice, but the second time I almost fainted) danced in the hall on the first floor of our school!

There were some fails though… I WAS SUPER NERVOUS!!!

(Sorry, cant upload it here)

This school was a great opportunity to meet different people, such as an albino girl — Inga Babayan. I remember the day we met:

«Hello,- I said, reaching out my hand,- I’m Margarita! You can call me Margo.»

«Inga,- said my new fella, shaking my hand,- nice to meet you!»

«Can I tell you something?»

«Sure!»

«Not until we shook hands, I couldn’t believe I’m not asleep!»

She laughed.

«Really?»

«Really! I saw albino people pictures from abroad and many people with vitiligo even, but never thought I’d see one for real! «

«I’m glad to be here giving you the experience!»

And we became friends. We went together to armenian literature and language lessons. The teacher was Miss Nune.

P.S. — Miss Silva,Miss Juli, Miss Lusine, Miss Neli, Miss Anna, Miss Irina, Miss Marta, Miss Nune, Miss Manik (she doesn’t teach in this school anymore), organizers and dance teachers — all who I will miss and dearly remember! Love you!

And now, at the end, I want to say, that I can’t fit all my emotions and memories into one page, one essay, one file. I want to be quick, as soon the time will come for us to graduate…

^{I want to say «thank you» to my family and friends for leading me on, and to God for making all possible (c)}

Then, I want to thank my teachers in school and life, my fellas, who, sadly, left my side, my friends in the school, that we are going to leave, the teachers who saw me dance and create a moment of amusement or amazement, and said:

«If you try to copy Michael Jackson (when I dance, I do his moves), you must know — he’s a talent not everyone can master»

People say: «don’t copy other’s lifestyle and behavior, walk on your own bridge»

I say: «You may copy, but not everything. Leave something to the one you take inspiration from — the mystery and nuances that make him\her the greatest for you.»

Thank you, the one who inspires me to move on and stay strong

Thank you, the ones who accepted my inspiration and helped me rise…

Thank you… Goodbye…

Ե՞րբ է խեթական թագավորի և Հայասայի Խուկանա արքայի միջև կնքվել

բարեկամության և փոխօգնության պայմանագիր.

2) Ք.ա 3րդ դարում

Ե՞րբ է Կորբուլոնը բանակցություններ սկսել Վաղարշի ու Տրդատի հետ՝ վերջինիս թագադրելու՝ Ներոնի առաջարկի շուրջ.

3) 62թ

Ե՞րբ է Մուշեղ սպարապետը զորքով շարժվել Գանձակ.

3) 368

Ո՞ր թվականին սկսվեց պարսկա-բյուզանդական 20-ամյա պատերազմը.

1) 571

Ե՞րբ է հրապարակվել ՀՅԴ հռչակագիրը.

2) 1890

Ե՞րբ է սկսվել Բալկանյան երկրորդ պատերազմը.

3) 1913 հունիսի 29

Ե՞րբ է Հայաստանի առաջին հանրապետությունում ընդունվել «Դպրոցի կառավարման մասին» օրենքը.

2) 1919 սեպտեմբեր

Ե՞րբ է Հայաստանը լիիրավ անդամակցել Եվրոպայի խորհրդին.

2) 2001

Վարչական առումով Վանի պետությունը բաժանված էր.

3) մարզերի

Ո՞ր գետի ափին է կառուցվել Բագարան քաղաք-սրբավայրը.

1) Մեծամոր

Որտե՞ղ է գտնվում Քարքե լեռը.

2) Տարոնում

Որտե՞ղ էր գտնվում Կիլիկիան.

2

2) 4
3) 1
4) X

3

1) 3
2) 4
3) 1
4)

Թեստ 1

1)

2)

3)

4)

5)

6)

7)

8) ամբասիր վարկ — ք

9)

Թեստ 2

1)

1. 1
2. 4
3. 3
4. 3
5. 2
6. x
7. 2
8. 2
9. 2
10. 1
11. X
12. ?
13. ?
14. X
15. 2
16. 3
17. 3
18. ?
19. 2
20. 3
21. 2
22. ?
23. 4
24. 1
25. 4
26. 4
27. 1
28. 3
29. 4
30. 2
31. 2
32. 2

I liked most about english lessons are essays on different topics.
I don’t think there’s a thing I’d want to change (for now.)

Խոսելով հին արվեստի մասին `մենք հաճախ ենք հիշում Հունաստանն ու Հռոմը: Պարզվեց, որ սա հնագույն գեղեցկության միակ աղբյուրը չէ:
Կային արվեստի այնպիսի ձևեր, ինչպիսիք են Կելտականը և Էտրուսականը:

{Կելտական արվեստ}

Սա որոշակի ոճ է, որը պատմականորեն կապված է կելտերի հետ `այն ցեղերը, որոնք բնակեցված էին Արևմտյան և Կենտրոնական Եվրոպայում: Նրանց արվեստը գագաթնակետին հասավ լատինական մշակույթի ժամանակաշրջանում, երբ տեղի ունեցավ քաղաքակրթության ձևավորում, որի կրողներն էին կելտական ​​ցեղերը:
Կելտիկական արվեստը ծագեց երկաթի դարի երկրորդ փուլում (մ.թ.ա. V-I դար) և անհետացավ հռոմեացիների կողմից Սելտերի նվաճման ժամանակ:
Հետագայում այն ​​դառնում է Ֆրանսիայի, Շվեյցարիայի, Բելգիայի և մասամբ Անգլիայի ժողովուրդների հնագույն արվեստի հիմքը: Ավելի մեծ չափով, կելտական ​​ժառանգությունը պահպանվել է Իռլանդիայում և Շոտլանդիայում, որտեղ 7-10-րդ դարերում կելտական ​​արվեստը ստացավ նաև նոր խթան ՝ նոր կելտիկական ոճով, որն իրեն դրսևորեց զարդեղենի մեջ, ճարտարապետական ​​հուշարձանների վերածնունդ (կելտական ​​խաչ) և գրքերի շապիկների զարդեր:

{Էտրուսական արվեստ}

Էտրուսական արվեստը ընդգրկում է մ.թ.ա. IX-II դարերի ժամանակաշրջանը:
Ինչ վերաբերում է էտրուսական արվեստին, ապա գիտական ​​հանրությանը երկար ժամանակ գերիշխում էր ֆորմալ մոտեցումը, որը հերքում էր դրա բուն գոյությունը: Էտրուրական արվեստի աշխույժությունը, ինքնաբուխությունն ու թարմությունը կարելի է հստակ տեսնել, չնայած հունական-արևելյան ազդեցությանը և նշանակալի տարածքային տարբերություններին, որոնք բխում են էտրուսական քաղաքների լայն ինքնավարությունից: Էտրուսական արվեստի ինքնատիպությունը հիմնված է աշխարհի նրանց հատուկ տեսլականի վրա: Կրոնական և բնության մոտ գտնվող էտրուսկաները անտրամաբանական և խորհրդանշական կերպով օժտված էին կախարդական և կրոնական գործառույթներով արվեստի յուրաքանչյուր գործի և, հետևաբար, ավելի զգայուն էին Փոքր Ասիայի, Փյունիկիայի կամ Սիրիայի արվեստի համար, քան հունական դասականությունը:

{Հին Հունաստանի արվեստ}

Հին Հունաստանի արվեստը եվրոպական արվեստի պատմության մեջ մի շրջան է, որը ծածկում է մ.թ.ա. մոտ 1050 թվականը: ե. Հռոմեական կայսրության դարաշրջանից առաջ: Այն բնորոշ է Հին Հունաստանին, նրա գաղութներին, Սկյութիայի մի մասը և Արևմտյան Ասիայի հելլենիստական ​​ափը:
Հին Հունաստանի արվեստի մաս էին կազմում.
Ճարտարապետություն, քանդակ, նկարչություն, գրականություն, թատրոն և երաժշտություն:

Հին հունական քանդակը հինավուրց մշակույթի բարձրագույն նվաճումներից է, որն անջնջելի հետք թողեց համաշխարհային պատմության վրա: Հունական քանդակի ծագումը կարելի է վերագրել Հոմեր Հունաստանի դարաշրջանին (մ.թ.ա. XII-VIII դարեր): Արդեն արխայական դարաշրջանում, 7–6-րդ դարերում ստեղծվեցին հիանալի արձաններ և համույթներ: Հունական քանդակագործության գագաթնակետը և բարձրագույն վերելքը ընկել են վաղ և բարձր դասականների ժամանակաշրջանում (մ.թ.ա. V դար): Եվ մ.թ.ա. IV դ ե., արդեն ուշ դասականների ժամանակաշրջանը. պատմության մեջ թողեցին նաև մեծ քանդակագործների մի քանի անուններ, որոնցից յուրաքանչյուրն ուներ իր անհատական ​​ոճը: Այս շրջանի քանդակը կանխատեսում էր այն փոփոխությունները, որոնք տեղի են ունեցել նոր պատմական ժամանակաշրջանի `հելլենիզմի սկիզբով:

Գեղեցկության հելլենիստական ​​գաղափարը լիովին մարմնավորվել էր զգեստներով: Դրա ներդաշնակությունը որոշվում էր սիմետրիայով և մարդու մարմնի բնական գծերին հանձնելու միջոցով: Դարերի ընթացքում հունական զգեստները բազմիցս փոխվել են `արքայական շրջանի պարզ հագուստից մինչև հելլենիստական ​​դարաշրջանի բարդ բարդ հանդերձանքներ: Բայց դրա մեջ հիմնական բանը մնաց անփոփոխ. Հագուստները երբեք կտրված չէին և գրեթե չէր կարում: Գեղեցկությունն ու «ոճը» նրան տրվել էին գորգագործությամբ, որի միջոցով Հելլասի բնակիչները դարերով հասել են բացառիկ արհեստագործության: Ծալքերը կամ արդյունավետորեն ընդգծում էին մարմնի ձևը, կամ թաքցնում էին նրա թերությունները: Կաթիլները պահպանելու համար կապարի փոքր կշիռները կարվում էին վահանակների եզրերին, հաճախ վերևում քողարկված խոզանակներով:

{Հին հռոմեական արվեստ}

Հին հռոմեական արվեստը հեշտությամբ ճանաչելի է իր ոճով: Ըստ էության, մենք գիտենք աստվածների և աստվածուհիների արձաններ, ինչպես նաև ծաղկամաններ, զարդեր և այլ կարևոր պեղումներ:

Իր զարգացման ընթացքում Հռոմը «ոչ միայն չի ներկայացնում գեղագիտական ​​փորձի տեղ իր մշակույթի արժեքային համակարգում, այլև միտումնավոր և համառորեն չի ցանկանում դա ճանաչել: Միայն ճարտարապետությունն իրավունք ունի ճանաչելու, և դա հիմնականում որպես միջոց է, որը հարմար է հանրային գործերը ղեկավարելու համար, և որպես ռազմական տեխնիկա, որն անհրաժեշտ է պատերազմներ սկսելու համար »:

Հռոմը չուներ գեղագիտական ​​ավանդույթ կամ պատկեր, որը կապված էր բնության կամ սրբության գաղափարի հետ: Հետևաբար, վիզուալ արվեստի հետ կապված ամեն ինչ (լինի դա էտրուսական կամ հունական արվեստ), համարվեց խորթ և, հետևաբար, վտանգավոր էր ապրելակերպի խիստ, կոպիտ ավանդույթ պահպանելու համար: Այնուամենայնիվ, գերեվարված մյուս ժողովուրդների արվեստը արժանի վարձատրություն էր համարվում հաղթողի համար: Արվեստը դիտվում էր որպես պատմություն պատկերների մեջ, որը հասանելի էր պարզամիտների համար:

Արվեստը նաև կրթական դեր ուներ և դարձավ կարևոր գործիք:

«Երբ մնում ես տանը մենակ, կարդա գիրք։ Եթե գիրքը չես գտնում, փնտրիր համացանցում։ Կարդա, նկարիր, անգամ եթե չես կարող։ Զարգացի՛ր։»

Ճիշտ խոսքեր են, մայրս։ Տանը փակվելը մարմնի խոչընդոտ է, բայց ոչ հոգու։ Ինչպես ասվում է՝ հոգին կոտրվում է վերջում։ Կոռոնա վիրուսի պատճառով համաշխարհային կարանտինը չպետք է որպես ճաղեր ընդունվի։

Տանը մնալը ցույց է տալիս քեզ` քո ներքին ալարկոտին, աշխատասեր մեղվին, նկարչին, գրողին և այլոք։ Դու սկսում ես ինքդ քեզ ճանաչել և հասկանալ, սիրել և գուցե ատել սեփական բնավորության գծերը։ Գեղարվեստը ամենալավ օգնականը կլինի այսպիսի խոր հոգեվիճակը մեղմելու համար։

Ես ընտրել եմ ընդարձակ մեծ սենյակը առավոտյան մարզանք անելու համար։ Դրանից հետո անում եմ դասերս, առանձին պարապմունքի վարժությունները և լսում եմ կլասիկ երաժշտություն։ Ռախմանինովը, Մենդելսոնը, Սենս ֊ Սանսը և Բեթհովենը իմ սիրելի երգահանների խմբի անդամ են դարձել ։ Չեմ նկարում՝գրում եմ ։

Գիրքս «Ընկած տերևների ծառուղի» է կոչվում։

Այն պատմում է Վալենթայն ազգանունը կրող հավատացյալ ընտանիքի մասին, որն ապրում է Անգլիայում։ Մայրը աշխատում է մատուցողուհի Ուիտստաբլի բարերից մեկում, հայրը`ատաղծագործ։

Գրքի գլխավոր հերոսներից մեկը`Ջոնաթան Վալենթայնը ուսանող է և հաճախ մնում է տանը առանց ծնողների, սեփական վարորդի և դայակի հետ։ Քույրը` Ալիսիան վեց տարեկան էր, երբ, կուլ տալով յուղածաղիկ , թունավորվում է։ Նրա մոտ գալիս է հրեշտակ, Վինսենթ Վարիան անունով։ Նա, լինելով սովորական կնոջ որդի և մահու կողմից մեծացրած, փրկում է աղջկան և վերադառնում է տարիներ անց…

Գիրքս դեռ կիսատ է, բայց, հուսով եմ, լավ ավարտ կունենա։

Պետք է պատրաստ լինել ամեն ինչին և անել ամեն ինչ անգործ չմնալու համար։ Պետք է զբաղվել և մի փոքր էլ ճնշել մտքերի կուտակումները գլխի մեջ նոր մտքերով։

«Եթե ուզում ես փրկել աշխարհը և դարձնել այն ավելի լավ վայր, նայիր քեզ հայելու մեջ և փոխիր դա»։